W nauczania Prymasa Wyszyńskiego szukamy wskazań, jak w prosty sposób odkrywać AKTUALNE POTRZEBY KOŚCIOŁA POWSZECHNEGO I MOŻLIWOŚCI POMOCY KOŚCIOŁOWI W POLSCE.
Życie z Kościołem na każdy dzień to jest najlepsza, wystarczająca formacja. Kościół przez cały okrągły rok przeżywa Chrystusa – w liturgii, w mszale, w brewiarzu, w poszczególnych okresach życia liturgicznego. Kościół przeżywa dzieje Chrystusa od Adwentu, poprzez Jego inkarnację i życie w konkretnych warunkach ludzkich, poprzez okres apostolskiej pracy, Kalwarię, Odkupienie i dalej, w dziełach Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia, Zesłania Ducha Świętego. Po prostu życie Chrystusa przesuwa się nieustannie przed oczyma naszymi, tak jak na filmie. A że to życie warto naśladować, że można je skutecznie naśladować, to Kościół nam daje tak mocne argumenty, jakimi są życie Maryi i życie świętych. To są argumenty niezbite na to, że ludzie, każdy na swój sposób, pod tchnieniem Ducha Świętego mogą w sobie odtwarzać drugiego Chrystusa.
Fragment przemówienia Prymasa Wyszyńskiego
do wyższych przełożonych żeńskich zgromadzeń zakonnych
Warszawa, Tamka, 5 maja 1961
***
„Dzieci najmilsze! […]
Pragnę Was wszystkich z tych wałów jasnogórskich wysłać do koleb nadprzyrodzonego życia Bożego, do świątyń parafialnych, zarówno Was, Bracia Kapłani, jak i Ciebie, Ludu Boży! Niech przy każdym kapłanie w kościele i przy każdym biskupie w katedrze skupi się wierna rzesza ludu, która dziś tu przybiegła, aby się dobrze przyjrzeć swej Matce i Królowej.
Mamy teraz oczy pełne blasku Bożego i promiennej czystości. Matka najczystsza – Mater purissima – jest obecna w naszej duszy i myślach. Poniesiemy Ją wszyscy do naszych świątyń.
Do pracy, najmilsze Dzieci, do wspaniałego dzieła! Niech krzepią się duchy, niech ożywiają się serca, niech myśli patrzą głęboko w przyszłość, niech pragną przetrwać niejedno tysiąclecie. A naród niech włada tą ziemią, którą otrzymał od Boga, z rozkazem: „Czyńcie sobie poddaną ziemię polską” w miłości Chrystusowej i sprawiedliwości iście maryjnej, pod opieką Kościoła Bożego.
Błogosławię Wam, najmilsze Dzieci, na wierność ślubowaniom”.
Jasna Góra, 3 maja 1957 r.